Μικρές λιαχτίδες στο τζάμι της ζωής
Μικρές λιαχτίδες στο τζάμι της ψυχήςΚαλημέρα ήλιε! Ανέτειλες κιόλας? Πες μου... από κει πάνω...Πόσο μεγάλη φαίνεται η αγάπη μου?
Η ψυχή που αγάπησα είναι απ' αυτές που κατοικούν στην γειτονιά του ήλιου. Είναι απ' αυτές που έκρυψε μέσα τους ο Θεός την αλήθεια...
Κάποτε οι άγγελοι τίναξαν τα φτερά τους πάνω απ' τη γη. Από τότε κάποιες ψυχές λάμπουν παράξενα...
Γεια σου μικρέ μου ουρανέ... άσε με απόψε να γίνω αστέρι σου...εγώ θα σου τραγουδώ και εσύ θα μ' αγκαλιάζεις... Θέλεις?
'Οταν καθρεφτίζεσαι στο βλέμμα μου και λες πως μ' αγαπάς,τότε ο Θεός γέρνει πάνω απ' τη γη και συνεχίζει τη δημιουργία του...
'Οταν, ψάχνοντας να βρεις την αγνότητα της ψυχής σου, προχώρησες τόσο βαθιά, τόσο μακριά θα βρεθείς σε αδιέξοδο, στο τέρμα,μπροστά σε ένα πανύψηλο τείχος...Τότε να ξέρεις, ότι πίσω από αυτό το τείχος είναι το άπειρο..η απεραντοσύνη της πανέμορφης ψυχής σου...Εκεί θα με βρεις...Να αιωρούμαι, να σ' αγαπώ.
Χριστίνα Φασούλα
Στράτης Μυρηβήλης
Λιανοτράγουδα
-1-Τρία κλωνιά βασιλικό και μια κνικάτη βιόλα,τρία παληκαρόπουλα και μια μικρή μαργιόλα.
-2-Πολλές φωτιές με ζώσανε και γω δε λέω "σώνει!"κι ήρθε τ' αγέρι για δροσιά κι αυτό μου τις φουντώνει.
-5-Νά'χα τ' αητού τη λεβεντιά και του βουνού τα νιάτα,να μην αφήσω αφίλητη καμιά μπιρμπιλομάτα.
-7-Γαλαζοπράσινο ψηφί μες σε ροδί κρουστάλλι,σύρε να σμίξεις μ' άλλονε κι' εγώ να γείρω σ' άλλη
-8-Τώρα η καρδιά μου ξεχειλά κι ο νους μου αναλιγώνει, που είδ' απ' αγάπη να βογγά ένα χρυσό παγώνει.
-10-Κόκκινη πέτρα του γιαλού και δροσερό κοχύλι,ήθελα κάτι να σας πω για τα δικά της χείλη.
-11-Πέτρα στην πέτρα περπατώ, λιθάρι στο λιθάρι, κι' αναμετρώ τα λόγια σου -ψιλό μαργαριτάρι.
-12-Χαρά στη ζώνη τη χρυσή και στη λιγνή τη μέση και στο γλυκό ματόφρυδο και στο κνικάτο φέσι.
-15-Μη γέρνεις το ματόκλαδο, γέρνει μαζί όλη η πλάση.'Ομορφη η τάξη του Θεού, κι ας τηνε χαλάσει.
-22-Για να δαγκώσω μάγουλο, για να δαγκώσω μήλο,για να δαγκώσω αλυγαριά με το πικρό το φύλλο.
Στράτης Μυρηβήλης
ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ
Περιμένω. Σε φουαγιέ θεάτρου.'Ώσπου v' αρχίσει η παράστασηβλέπω τι παίζεται πλαγίως εντός ενυδρείου που διασκεδάζει την αναμονή.
Τετράγωνο περίπου σάν κουτίπαπουτσιών στο νούμερο της υπερβολής. Σε γωνία σφηνωμένο για να γεύονται διπλή ασφυξία οι τοίχοι.Μικρά ψαράκια όσο το χρυσαφί του ήλιου επάνω σε χρυσόμυγας ξεριζωμένο βόμβοτρέχουν πανικόβλητα. Σκυλόψαρο τζάμι τά κυνηγά. Νάνος βυθός. Τον γαργαλάει εύκολαμε τα κοντά της δαχτυλάκια η επιφάνεια.
Συνθλίβεται η πλεύση συχνάστις συμπληγάδες πέτρες-χαλίκι εύρημα στεριανό. Κάθε τόσο αγωγός κρυμμένος στέλνειβίαιο αέρα φουρτουνιάζει κάπως η ανίαφύκια ξεμαλλιάζονται με πλαστικόνολοφυρμό. Για λίγοκαταποντίζεται η ορατότης. 'Ώσπουμισοπνιγμένη την τραβάνε κατά πάνωκάτι φυσαλίδες οξυγόνου μικρέςσαν καρφίτσας κεφαλάκι που βγαίνουναπό των ματιών μου τη λιγοστή φιάλη.
Τι λυπάσαι, χρυσόψαρα είναιούτε που γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους.
Και μείς πόσο τάχα γνωρίσαμε; Κι όμως το νοσταλγούμε αυτό το διόλου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου